Ես լավ էի գիտակցում, որ 32 տարեկանում դժվար, թե ես ամուսնանամ, ես լավ հասկանում էի նաև օր մի քանի տարի հետո օրգանիզմս ֆիզիկապես չէր կարողանա տանել հղիությունը, համոզված էի, որ շրջապատս մեղադրելու է ինձ այդ քայլիս համար, բայց և լավ գիտեի, որ չեմ ուզում ծերությունս դիմավորել մենակ, ուրախանալ եղբորս երեխաների հաջողություններով:
Ես ուզում էի գնալ ծնողական ժողովների, ուզում էի մանկապարտեզի հանդեսների համար շորեր կարել, ուզում էի գումար հետ գցել` սեփական երեխայիս կրթություն տալու համար, ես ունեի երազանք, որ առավոտյան ինչ-որ մեկի համար վաղ արթնանայի ու թեյ տաքացնեի, ես ուզում էի նույնիսկ զգալ այն ցավը, երբ սեփական զավակդ քեզ չի հասկանում: Ես ուզում էի 9 ամիս սրտի թրթիռով սպասել բալիկիս լույս աշխարհ գալուն, հագնեի հղիի շորիկներ, ուզում էի, որ ինձ հերթերում զիջեին միայն նրա համար, որ ես հղի եմ…
Հայկական օրագիր 